Sevgili Engelli Aileleri;
Bu defa sizlere engelli aileleri ve engelli ailelerinin toplum içerisinde karşılaştıkları zorluklardan söz etmek istiyorum; Hiçbirimiz çocuğumuzun veya bir yakınımızın engelli doğmasını yada herhangi bir nedenle engelli olmasını istemeyiz, Ancak bu olayın hayatın bir gerçeği olduğunu ve her an böyle bir olayın karşımıza çıkabileceğini de unutmamalıyız;
Engelli aileleri çocuklarının engelli olduklarını ilk anladıkları anda dünya başlarına yıkılmış gibidir ve onlar için adeta hayat biter. Ancak ilk şok atlatıldığında ki "bazı aileler hiçbir zaman tam olarak atlatamayabilir" adeta önceki hayatlarını tamamen hafızalarından silip engelli çocuklarıyla birlikte tekrar büyümeye başlarlar. Hatta zamanla bu öyle bir hal alır ki aile çocuklarının engelli olduğunu dahi neredeyse unutur. Ancak malesef toplumumuz, bir engelli, ailesiyle evinden çıkıp bir yerlere gitmek istediğinde unutulmuş bir acıyı yeniden körüklemek istercesine gerek sorularla gerek bakışlarla aileye ve engelliye psikolojik baskı uygulayarak bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde o ilk acıyı tekrar yaşamalarını sağlar ve bununla da kalmaz aynen engellinin kendisi gibi ailede toplumdan dışlanmaya, adeta bir vebalı gibi en yakın dostları ve hatta akrabaları bile aileye önceki kadar yakınlık göstermemeye başlar.
Malesef sırf bu nedenlerden dolayı çoğu aile engelli çocuklarını yok sayar ve evden çıkarmak istemez. Halbuki gelişmiş ülkelerde bunun tersine engelliler ve engelli ailelerine gayet normal bir insan muamelesi yapılmakta. Hatta bazı gelişmiş ülkelerde ise engelliler ve aileleri gerek devlet gerekse toplum tarafından sağlıklı insanlardan çok daha iyi bir muamele ve yakınlık görmekle birlikte engellilerin ve ailelerinin acısını hafifletmek için her türlü kolaylık ve imkan toplum ve devlet tarafından sağlanmaktadır.
Değerli Üyelerimiz şimdi soruyorum, Eğer ülkemizde de durum bu şekilde olmuş olsa hangi engelli ailesi çocuklarını eve kapatmak cehaletini gösterir?.. Bence bir toplumun engellisine davranışı o toplumun gelişmişliğinin ve eğitim düzeyinin açık bir göstergesidir. Biz ne kadar geliştik desekte engellimize ve engelli ailelerimize karşı toplumumuzun tavrı değişmediği sürece uluslararası toplumun bizi gelişmiş bir ülke olarak göremeyeceği açıktır. Çözüm ise ilköğretimden başlayarak toplumu engellilerin de normal birer birey oldukları ve farklı davranılmaması gerektiği konusunda eğitmeli, gerekiyorsa okullarda ders olarak bu konu işlenirse, gerek medya, gerek sivil toplum örgütleri el ele vererek kampanyalar düzenlenirse inanıyorum ki halkımızın engelli ve engelli ailelerine bakışı kısa zamanda değişecek ve olması gerektiği düzeye çıkacaktır. Engelliler ve engelli aileleri artık kimseye hesap vermeden, tuhaf bakışlara maruz kalmadan sokakta özgürce dolaşabileceklerdir.
Sözlerimi bitirirken tüm insanlığa engelsiz günler diliyorum...
ENAD
Recep Erdem
Genel Sekreter
